Journey to the Paradise

In moments of despair, you have tried to remind yourself.

Of the time when you dared. When you decided that everything else had been tried except life. When there was no other direction to choose but fear. Once again.

And to surrender. In front of fear to trust.

But when everything is already gone, everything is gone. What there is to fear anymore?  To trust anymore? Yourself?

If everything is experienced, what else is there left to experience?
Life. Love.

You haven’t even started yet.

And everything you have asked for is for you already, if you just to allow yourself to live, see, and receive. Your destiny, your highest timeline, your greatest potential.

In that moment when you chose yourself. Your life and your love. You were shown the immense power your mind holds. You allowed yourself to finally look and to see it all.

How the surrounding reality humbles before you, as always.

You were asked; how far would you dare to go? How much do you want to see? To see everything you haven’t seen. Everything that you haven’t allowed yourself to see. What you didn’t even know existed. You only knew fear.

And still, all you will ever see; it is just you. What you would fear; it is just you.

Always been.
What has always tried to show you, has been you, your light, and your love.

You just didn’t know. How would you even know something that you had never seen? What there ever hadn’t been shown to you.

As within, so without.

In front of the love most divine, you were asked, do you love?

But this love, showing the truth for the first time, made you choose yourself, your truth, your love, which didn’t need the validation of another in order to exist, to be accepted, perfect, and whole. That you would never again forget what is most divine and sacred.

Your love, which always was from you to yourself.

In moments of despair that would be your guiding light; so you would see; You are your Universe, the only one that exists, so how can you be anything but everything? Perfect. Harmony, balance. Pure love. Always been and always will be.

And all that you’ve been asked is: do you believe? Do you dare? Do you want? Do you see? Do you trust? Do you accept?

But when everything is already lost, everything is lost.

What is there left to believe in?
Yourself, your power, your intuition. To which you never trusted.

What is there left to desire?  
To live. That you have not dared.
To love. That you have not believed in.

What is there left to experience?
Everything. Love. Life. To which you never surrendered to. That you never accepted.

What is there left to see?
Yourself. Your soul.

The truth.

In that moment. You were asked once more. Do you want, do you dare, do you fear? Do you hear, do you listen to your soul, always present and eternal? Your intuition. Do you trust?

And so. You were shown who you are. So that you would see, so that you would believe. In truth. In love. In peace. In harmony.

Just as you were asked if you dare. You were asked if you choose. This time, yourself. Your love. Your life. Your peace. Is there anything else left but to give up searching? And finally, surrender. To love.

But how to tell the soul and heart that this is everything? How to forbid from longing for such pure love, something that was one, unity, everything. The entire Universe, darkness and light. Perfect balance and harmony.

Why do you forbid yourself from loving and longing for that which is you? If as a consequence, you get lost and forget.

You search and learn to choose yourself once again.

You get lost searching and every time it is shown to you how it is only you that prevents you from seeing.

Every time you’ve been shepherded back to the truth. Into your love.

But why is living only for yourself so scary? To choose for yourself now?

Because everything must crumble to ashes for you to begin. You create a reality that has never been seen before. In your reality, in your mind. In your truth.

If you want change, how much do you have to change?

How much do you have to forget in order to remember? Everything?

How much do you have to love in order to love?

What needs to be changed for the wrong to become the right?

How much do you have to see and believe for darkness to become light?

When all is lost, you can finally start. To live.

When you have lost yourself, you can finally find your soul.

You never needed to search for anything.

In you, you will find everything you have ever longed for.

In you, you will find complete harmony, love, and peace.

And as within, so without.

Trust and you will see how the surrounding reality humbles before you, as always.

You are the universe. Perfect. Whole. Eternal.

---

Jump to the other posts

• To Those Souls Who Helped Me Remember — Thank You
• The Garden of Eden
• The way and the truth – You were always coming to Paradise – into your love
• The Kingdom of God
• Letters to the warzone

Olet todellisuutesi: Luot todellisuutesi niin kuin sen näet ja koet itsesi.

Epätoivon hetkinä olet yrittänyt muistuttaa itseäsi.

Kun uskalsit. Kun päätit, että kaikki muu oli kokeiltu paitsi elämä. Kun ei ollut muuta suuntaa valita kuin pelko. Taas kerran.

Ja antautua. Luottamaan pelon edessä.

Mutta kun kaikki on jo menetetty, kaikki on menetetty. Mitä pelättävää enää on?  Mitä luotettavaa enää on? Itsesi?

Jos kaikki on koettu, mitä enää on koettavana?
Elämä. Rakkaus.

Et ole vielä edes aloittanut.

Ja kaikki mitä olet kaivannut, on jo sinua varten, jos vain sallisit itsesi elää, nähdä ja vastaanottaa. Kohtalosi, korkeimman aikajanasi, suurimman potentiaalisi.

Sillä hetkellä, kun valitsit itsesi. Sinun elämäsi ja rakkautesi. Sinulle näytettiin mielesi uskomaton voima. Annoit itsesi lopultakin katsoa ja nähdä, kaiken.

Kuinka ympäröivä todellisuus nöyrtyy edessäsi, kuten aina.

Sinulta kysyttiin; Kuinka pitkälle uskaltaisit mennä? Kuinka paljon haluat nähdä? Nähdä kaiken, mitä et ole nähnyt. Kaiken mitä et ole sallinut itsesi nähdä. Mitä et edes tiennyt olevan olemassa. Tiesithän vain pelon.

Ja silti, kaikki, mitä tulet koskaan näkemään; On vain sinä. Mitä koskaan tulet pelkäämään; Se olet vain sinä.

Aina ollut. Se mitä on aina yritetty näyttää sinulle, on ollut sinä, sinun valosi ja sinun rakkautesi.

Et vain tiennyt. Kuinka edes tietäisit jotain, mitä et ollut koskaan nähnyt? Mitä sinulle ei ollut koskaan näytetty.

Olet todellisuutesi. Luot todellisuutesi niin kuin sen näet, niin kuin koet itsesi.

Jumalallisimman rakkauden edessä sinulta kysyttiin, rakastatko?

Mutta tämä rakkaus, joka vihdoin näytti totuuden ensimmäistä kertaa, pakotti sinut valitsemaan itsesi, totuutesi, rakkautesi, joka ei tarvinnut toisen tunnustusta ollakseen olemassa, tullakseen hyväksytyksi, täydelliseksi ja kokonaiseksi. Ettet enää koskaan unohtaisi, mikä on täydellisintä ja pyhintä.

Sinun rakkautesi, joka oli aina sinulta itsellesi.

Epätoivon hetkinä se on ohjaava valosi, jotta näkisit; Olet universumi, ainoa, joka on olemassa, joten miten voit olla mitään muuta kuin kaikki? Täydellinen. Harmonia, tasapaino. Puhdasta rakkautta. Aina ollutta ja aina olevaa.

Ja kaikki, mitä sinulta on kysytty, on; Uskotko? Uskallatko? Haluatko? Näetkö? Luotatko? Hyväksytkö?

Mutta kun kaikki on jo menetetty, kaikki on menetetty.

Mihin voi enää uskoa?
Itseesi, voimaasi, intuitioosi. Johon et koskaan luottanut.

Mitä on enää kaivattavana? 
Elää. Jota et ole uskaltanut.
Rakastaa. Johon et ole uskonut.

Mitä on vielä koettavana?
Kaikki. Rakkaus. Elämä. Jolle et koskaan antautunut. Jota et koskaan hyväksynyt.

Mitä on vielä nähtävää?
Itsesi. Sielusi.

Totuus.

Sillä hetkellä. Sinulta kysyttiin vielä kerran. Haluatko, uskallatko, pelkäätkö? Kuuletko, kuunteletko sieluasi, aina läsnä olevaa ja ikuista? Sinun intuitiotasi. Luotatko?

Ja niin. Sinulle näytettiin, kuka olet. Jotta näkisit, jotta uskoisit. Totuuteen. Rakkauteesi. Rauhaasi. Tasapainoosi.

Aivan kuten sinulta kysyttiin, uskallatko antautua. Sinulta kysyttiin, valitsetko. Tällä kertaa itsesi. Sinun rakkautesi. Sinun elämäsi. Sinun rauhasi. Onko jäljellä mitään muuta kuin luovuttaa etsimästä? Ja vihdoin antautua. Rakastamaan.

Mutta miten kertoa sielulle ja sydämelle, että tässä on kaikki? Kuinka kieltää kaipaus johonkin niin puhtaaseen rakkauteen, johonkin, joka oli yhtä, kaikki. Koko maailmankaikkeus, pimeys ja valo. Täydellinen tasapaino ja harmonia.

Miksi kieltää itseä rakastamasta ja kaipaamasta sitä, mikä olet itse? Jos kieltämisen seurauksena eksyt ja unohdat.

Etsit ja opit valitsemaan itsesi uudelleen.

Eksyt etsimään ja joka kerta sinulle näytetään, kuinka vain sinä estät itseäsi näkemästä.

Joka kerta sinut on paimennettu takaisin totuuteen. Rakkauteeni.

Mutta miksi eläminen vain itsellesi on niin pelottavaa? Valita tällä kertaa itselle?

Koska kaiken täytyy murentua tuhkaksi, jotta sinä voit alkaa. Luot todellisuuden, jota ei ole koskaan ennen nähty. Todellisuuteesi, mieleesi. Sinun totuuteesi.

Jos haluat muutosta, kuinka paljon sinun on muututtava?

Kuinka paljon sinun täytyy unohtaa muistaaksesi? Kaikki?

Kuinka paljon sinun täytyy rakastaa rakastaaksesi?

Mitä on muutettava, jotta väärästä tulee oikea?

Kuinka paljon teidän täytyy nähdä ja uskoa, jotta pimeydestä tulee valoa?

Kun kaikki on menetetty, voit vihdoin aloittaa. Elämään.

Kun olet kadottanut itsesi, voit vihdoin löytää sielusi.

Sinun ei koskaan tarvinnut etsiä mitään. Sinussa on jo kaikki, mitä olet koskaan kaivannut. 

Sinä olet jo, sinussa on jo, täydellinen harmonia, rakkaus ja rauha.

Olet todellisuutesi. Luot todellisuutesi niin kuin sen näet, niin kuin koet itsesi. Luotta. Ja näe, kuinka ympäröivä todellisuus nöyrtyy edessäsi, kuten aina.

Sinä olet universumi. Täydellinen. Kokonainen. Ikuinen.

أنت واقعك: أنت تصنع واقعك كما ترى وتختبر نفسك.

في لحظات اليأس ، حاولت تذكير نفسك.

من الوقت الذي تجرأت فيه. عندما قررت أن كل شيء آخر قد تمت تجربته باستثناء الحياة. عندما لم يكن هناك اتجاه آخر للاختيار سوى الخوف. مرة أخرى.

والاستسلام. أمام الخوف من الثقة.

ولكن عندما ذهب كل شيء بالفعل ، ذهب كل شيء. ما الذي يجب الخوف منه بعد الآن؟  أن تثق بعد الآن؟ نفسك؟

إذا تم تجربة كل شيء ، فماذا تبقى لتجربته؟
حياة. حب.

أنت لم تبدأ بعد.

وكل ما طلبته هو لك بالفعل ، إذا كنت فقط تسمح لنفسك بالعيش والرؤية والتلقي. مصيرك ، أعلى جدول زمني لك ، أعظم إمكاناتك.

في تلك اللحظة عندما اخترت نفسك. حياتك وحبك. لقد أظهرت لك القوة الهائلة التي يحملها عقلك. لقد سمحت لنفسك أخيرا بالنظر ورؤية كل شيء.

كيف يتواضع الواقع المحيط أمامك ، كما هو الحال دائما.

لقد سئلت. إلى أي مدى تجرؤ على الذهاب؟ كم تريد أن ترى؟ لرؤية كل ما لم تره. كل ما لم تسمح لنفسك برؤيته. ما لم تكن تعرفه موجود. كنت تعرف الخوف فقط.

ومع ذلك ، كل ما ستراه على الإطلاق. إنه أنت فقط. ما تخشاه ؛ إنه أنت فقط.

كان دائما. ما حاول دائما أن يظهر لك ، كان أنت ونورك وحبك.

أنت فقط لا تعرف. كيف يمكنك حتى معرفة شيء لم تره من قبل؟ ما لم يتم عرضه لك على الإطلاق.

كما في الداخل كما بدون.

أمام الحب الإلهي ، سئلت ، هل تحب؟

لكن هذا الحب ، الذي يظهر الحقيقة لأول مرة ، جعلك تختار نفسك ، حقيقتك ، حبك ، الذي لم يكن بحاجة إلى التحقق من صحة الآخر من أجل الوجود ، لتكون مقبولا ، كاملا ، وكاملا. أنك لن تنسى مرة أخرى ما هو أكثر إلهية ومقدسة.

حبك ، الذي كان دائما منك لنفسك.

في لحظات اليأس التي من شأنها أن تكون الضوء الخاص بك. هكذا سترى. أنت عالمك ، الوحيد الموجود ، فكيف يمكنك أن تكون أي شيء سوى كل شيء؟ ممتاز. الانسجام والتوازن. الحب النقي. كان دائما وسيظل دائما.

وكل ما سئلت عنه هو: هل تصدق؟ هل تجرؤ؟ هل تريد؟ هل ترى؟ هل تثق؟ هل تقبل؟

ولكن عندما يضيع كل شيء بالفعل ، يضيع كل شيء.

ما الذي تبقى للإيمان به؟
نفسك ، قوتك ، حدسك. التي لم تثق بها أبدا.

ماذا بقي للرغبة؟ 
للعيش. أنك لم تجرؤ.
أن تحب. التي لم تؤمن بها.

ما الذي تبقى لتجربته؟
كل شيء. حب. حياة. التي لم تستسلم لها أبدا. أنك لم تقبل أبدا.

ماذا بقي لنرى؟
نفسك. روحك.

الحقيقة.

في تلك اللحظة. لقد سئلت مرة أخرى. هل تريد ، هل تجرؤ ، هل تخشى؟ هل تسمع ، هل تستمع إلى روحك ، حاضرة دائما وأبدية؟ حدسك. هل تثق؟

وهكذا. لقد أظهرت لك من أنت. حتى ترى ، حتى تؤمن. في الحقيقة. وقع في الحب. في سلام. في وئام.

تماما كما سئلت عما إذا كنت تجرؤ. تم سؤالك إذا اخترت ذلك. هذه المرة ، نفسك. حبك. حياتك. سلامك. هل بقي أي شيء آخر سوى التخلي عن البحث؟ وأخيرا ، استسلم. أن تحب.

ولكن كيف تخبر الروح والقلب أن هذا هو كل شيء؟ كيف نمنع من الشوق لمثل هذا الحب النقي ، شيء واحد ، الوحدة ، كل شيء. الكون كله ، الظلام والنور. التوازن المثالي والانسجام.

لماذا تمنع نفسك من المحبة والشوق لما هو أنت؟ إذا كنت نتيجة لذلك ، تضيع وتنسي.

أنت تبحث وتتعلم أن تختار نفسك مرة أخرى.

تضيع في البحث وفي كل مرة يظهر لك كيف أنك وحدك الذي يمنعك من الرؤية.

في كل مرة يتم رعايتك مرة أخرى إلى الحقيقة. في حبك.

ولكن لماذا العيش فقط لنفسك مخيف جدا؟ لتختار لنفسك الآن؟

لأن كل شيء يجب أن ينهار إلى رماد حتى تبدأ. أنت تخلق واقعا لم يسبق له مثيل من قبل. في واقعك ، في عقلك. في حقيقتك.

إذا كنت تريد التغيير ، كم عليك التغيير؟

كم عليك أن تنسى لكي تتذكر؟ كل شيء؟

كم عليك أن تحب لكي تحب؟

ما الذي يجب تغييره حتى يصبح الخطأ هو الصحيح؟

كم يجب أن ترى وتؤمن حتى يصبح الظلام نورا؟

عندما تضيع كل شيء ، يمكنك البدء أخيرا. للعيش.

عندما تفقد نفسك ، يمكنك أخيرا العثور على روحك.

لم تكن بحاجة للبحث عن أي شيء.

ستجد فيك كل ما تتوق إليه.

ستجد فيك الانسجام التام والحب والسلام.

وكما في الداخل ، لذلك بدون.

ثق وسترى كيف يتواضع الواقع المحيط أمامك ، كما هو الحال دائما.

أنت الكون. ممتاز. كامل. أبدي.